جمعه, 14ام تیر

شما اینجا هستید: رویه نخست زبان و ادب فارسی ادبیات

ادبیات

نقطه و جلوه‌های آن

نقطه معیار و مقیاس خط قانونی و صحیح و وسیله تمیز آن از خط وحشی و خودروست. چون سخن ما درباره خوشنویسی است، تعابیر را این‌گونه آورده‌ایم؛ زیرا خوشنویسی و زیبانویسی با تحلیل‌هایی که از آنها داریم، دو مقوله جدای از هم هستند.

برگی از دفترهای کهن - 1

لقمان حکیم گفت: به ‌راهی می‌رفتم؛ یکی را دیدم پلاسی درپوشیده، گفتم: «چه کسی؟» گفت: «آدمی.» گفتم: «چه نامی؟» گفت: «تا خود چه خوانندم.» گفتم: «چه کار کنی؟» گفت: «بی‌آزاری.» گفتم: «چه خوری؟» گفت: «آنچه دهد.» گفتم: «از کجا دهد؟» گفت: «از آنجا که خواهد.» گفتم: «خُنُکا تو!»1 گفت: «تو را از این خُنُکی که بازداشت؟»

زبان افسانه

« زبان افسانه » زبانی است روایی که نمونه ی بارز آن روایت میرزا محمدعلی نقیب الممالک از حکایت « امیرارسلان نامدار » است. هر قالب نوشتاری دارای زبانی خاص است؛ برای مثال « زبان شعر »، « زبان داستان »، « زبان مقاله » و… « زبان افسانه ». راویان محلی به هنگام نقل افسانه، روایت گونگی آن را رعایت می‌کنند. از این رو بهتر است پژوهشگر نیز در ترجمه یا برگردان افسانه‌هایی که به گویش محلی روایت می‌شود، این موضوع را در نظر داشته باشد و زبان افسانه را به کار گیرد.

فهلویات مغربی تبریزی

پس از نشر قسمتی از فهلویات آذری قرن هشتم و نهم در مقالة گذشته به یک غزل و سیزده دو بیتی از شمس‌الدین محمد شیرین مغربی تبریزی دست یافتم که از نظر زبان آذری بسیاری پرارزش است. این اشعار که آنها را می‌توان فهلویات مغربی نام نهاد در یک نسخة خطی از دیوان وی که تاریخ کتابت آن 1014 است و به جناب آقای عبدالمجید مولوی تعلق دارد موجود می‌باشد و دوست دانشمندم آقای گلچین آنها را رونویس کرده و در دسترس اینجانب گذاشته‌اند، بنابراین بر خود فرض می‌دانم که از همت جوانمردانه هر دو بزرگوار سپاسگزاری کنم.

یک شمعک کوهی بر مزار ایرج افشار

همزمان با دومین سالروز درگذشت استاد ایرج افشار، برخی از دوستان آن زنده‌یاد در نشست «جایگاه و اهمیت سفرنامه نگاری در ایران‌شناسی» که با همکاری مرکز پژوهشی میراث مکتوب برگزار می‌شود، درباره اهمیت سفرنامه‌نگاری در ایران‌شناسی در موزه ملک سخن خواهند گفت؛کسانی چون استادان: محمدعلی موحد، باستانی پاریزی، یوشیفوسا سه کی، رسول جعفریان و علی آل داوود و... آنچه در پی می‌آید، متن خطابه استاد باستانی پاریزی است.

گفت وگو با چند شاعر معاصر درباره نقش شعر در روان درمانی - شعر و دردهای امروز بشر

روان درمانگرها می توانند به عنوان ابزاری جهت تشخیص و به گونه ای درمانی از شعر استفاده کنند . اگر شعر را به عنوان یک ابزار فرافکن در نظر بگیریم، این وضعیت می تواند برای درمانگر جنبه تشخیصی داشته باشد و از شعر و چگونگی بیان و تحلیل محتوای آن، درمانگر می تواند اقدام به تشخیص و درمان در این حیطه کند.

در همین زمینه