دوشنبه, 07ام مرداد

شما اینجا هستید: رویه نخست زبان و ادب فارسی ادبیات

ادبیات

ادبیات جنگ

هشت سال دفاع قهرمانانه از دین و آب و خاک مردم این دیار، با همه سختی‌ها و تلخ و شیرینی‌هایش، برگ درخشان و افتخارآفرینی از تاریخ ماست که هر کس به گونه‌ای باید در حفظ و انتقال فرهنگ برآمده از آن بکوشد.

مسئولیت ملی و فرهنگی ما در استناد به تذکره‌ها، نسخه‌های خطی و دیگر منابع کهن

حکیم فردوسی «سی و پنج سال از سرای سپنج» جسم و جانش را فدای آفرینش شاهنامه کند، یا مولانا سالیانی دراز شبها تا صبح بنشیند و سخن بگوید و شیفتگانی چون حسام الدین کلام او را قطره قطره بنوشند و بنویسند و بر او باز خوانند.

«هنر» در سخن سعدی

به نظر این‌جانب کاربرد غالب «هنر» در آثار سعدی (و نیز سخن‌پردازان دیگر) همان است که آن را «فضیلت» می‌نامیم. «فضیلت» در لغت به معنی برتری و صفت نیکو مقابل رذیله آمده، ملاّ صدرا در «اسفار» فضیلت‌های اصلی را شجاعت،عفّت و حکمت می‌شمارد، و بعضی «عدالت» را هم بر آن افزوده‌اند.

دشواریهای پژوهش در ادبیات شیعی فارسی

چندی است که برای رسالهٔ دانشگاهی خود، در موضوع «شعر شیعی کهن فارسی» پژوهش و سرنخ‌های کهن این تحقیق را در منابع کهن چاپ نشده دنبال می‌کنم.

سرچشمه‌‏هاى شعر عطار

به لحاظ تاریخى، شعر عطار بعد از شعر سنایى دومین اوج شعر عرفانى فارسى است و پس از عطار، بلندترین قله شعر عرفانى، جلال‌‏الدین مولوى است. سه موج بزرگ، سه خیزاب بلند حیرت‌‏آور در این دریا وجود دارد: اول سنایى و دوم عطار و سوم جلال‌‏الدین مولوى. اینها سه اقلیم پهناور، سه کهکشان مستقلند که فضاى بیکرانه شعر عرفانى فارسى و بی‌‏اغراق، شعر جهان را احاطه می‌‏کنند و در ضمن کمال استقلال، سخت به‌‏‌‏یکدیگر وابسته‌‏اند و یکدیگر را تکمیل می‌‏کنند.

با نگرشی بر دو مثنوی «اسرار خودی» و «رموز بیخودی» - اندیشۀ «خودی» در آثار اقبال ـ بخش دوم

مقاله حاضر، تحلیلی ادبی – اجتماعی از دو مثنوی «اسرارخودی» و « رموز بیخودی» اقبال است که در پنج بخش و با عناوین: شناسه، آراء، خودی، بی‌خودی و نمایه تنظیم شده است.بخش اول این مقاله پنجشنبه گذشته ارائه شد و اینک ادامه مطلب را پی می گیریم.

در همین زمینه