جمعه, 14ام تیر

شما اینجا هستید: رویه نخست یادگارهای فرهنگی و طبیعی دیده‌بان مازندران

دیده‌بان مازندران

خطر در بیخ گوش زیست بوم (اکوسیستم) دریای مازندران

معاون محیط دریایی سازمان محیط زیست گفت: ساخت جزیره در جمهوری آذربایجان با تغییر مسیر هیدرولیکی آب در مازندران و افزایش کدورت آب، آبزیان این منطقه از مازندران را نابود می‌کند.

گزارش معاون دریایی سازمان محیط زیست درباره اکو سیستم دریای مازندران

معاون دریایی سازمان محیط زیست با بیان اینکه در صورت استفاده از آب شیرین‌کن‌ها میزان نمک دریای خزر در طول یکسال ۳۲ میلیون تن افزوده می‌شود، گفت: این میزان شوری برای اکوسیستم دریای مازندران فاجعه زیست محیطی به بار می‌آورد.

افزایش نمک دریای مازندران با آب شیرین‌کن‌ها

معاون دریایی سازمان محیط‌زیست با بیان اینکه درصورت استفاده از آب‌شیرین‌کن‌ها میزان نمک دریای خزر در طول یک‌سال ۳۲میلیون تن افزوده می‌شود، گفت: این میزان شوری برای اکوسیستم خزر فاجعه زیست‌محیطی به‌بار می‌آورد.

حقوق تاریخی ایران در دریای مازندران (کاسپیان) حقوقی است مسلم و غیرقابل انصراف

نماینده‌ی ویژه‌ی ایران در امور دریای ‌مازندران( کاسپیان ) درپایان سی‌و‌سومین نشست گروه‌کاری دریای ‌مازندران (کاسپیان) درمصاحبه‌ی اختصاصی با خبرنگار واحد مرکزی‌ خبردر شهر بادکوبه اعلام کرد : « از نظر ما مبنای حقوقی هرگونه فعالیت در دریای خزر [ مازندران / کاسپیان ] تا زمان تعیین رژیم حقوقی [ تازه‌ ] این دریا ، معاهدات 1921 و 1940 ایران و شوروی است و این معاهدات تا زمان تعیین رژیم حقوقی [تازه] معتبر هستند ».

نگذارید حق ایران از دریای مازندران را کمتر کنند - پایمال شدن حقوق ملی ایرانیان پس از تجزیه شوروی سابق

بر اساس اسناد موجود و تفسیر حقوقی آن دریای مازندران طبق معاهدات 1921 و 1940 به صورت مساوی میان دو كشور ایران و شوروی تقسیم شده و هر دو كشور بر برابری حاكمیت و اصل تساوی حقوق همه جانبه یكدیگر در این دریا تاكید كرده‌اند.

لزوم دفاع ازمنافع ملی ایران در دریای مازندران

رژیم حقوقی دریای مازندران بر پایه قراردادهای 1921 و 1940 - و نامه‌های پیوست این قرارداد - میان ایران و شوروی استوار است. بر پایه دو قرارداد مزبور و نامه‌های پیوست به قرارداد 1941، هیچ جای دودلی بر حاکمیت و مالکیت دو طرف بر پایه مساوی 50-50 وجود ندارد. از آن‌جا که تحدید حدود میان ایران و اتحاد جماهیر شوروی در دریای مازندران به عمل نیامده است، مالکیت و حاکمیت مساوی دو طرف بر این دریا، به گونه مشاع است. بر پایه اصول شناخته‌شده بین‌المللی - و نیز ملی - مالکیت و حاکمیت بر یک پهنه (اعم از آبی و خاکی) در حکم مالکیت و حاکمیت بر فضای بالا و ژرفای آن پهنه نیز است، مگر آن‌که استثنا یا محدودیت‌هایی اعلام شده باشد. در دو قرارداد مزبور، جز در مورد آب‌های ساحلی دو طرف (بند 4 ماده 12 قرارداد 1940)، استثنا یا محدودیت دیگری به چشم نمی‌خورد. از این‌رو مالکیت و حاکمیت ملت و دولت ایران بر نیمی ‌از دریای مازندران، فضای بالا و بستر و زیربستر آن را نیز در بر می‌گیرد.

گزارش از تاریخچه قراردادهای ایران با اتحاد جماهیر شوروی - دریــای مازندران، حق تاریخی ایــران

با مروری بر بند‌های قرار داد‌های 1921 و 1940در می‌یابیم چگونگی بهره‌گیری از این دریا توسط دولت ایران و شوروی به وضوح مورد تصریح قرار گرفته است. به موجب قسمتی از فصل سوم عهدنامه، طرفین معظمتین متعاهدتین با حقوق مساوی از رودخانه اترک وسایر رودخانه‌ها وآب‌های سرحدی بهره‌مند خواهند شد. فصل یازدهم عهدنامه 1921 می‌گوید: «نظر به این‌که مطابق اصول بیان‌شده در فصل اول این عهدنامه، عهدنامه منعقده در 10 فوریه 1828 بین ایران و روسیه در ترکمانچای نیز که فصل 8 آن حق داشتن بحریه را در بحر خزر از ایران سلب نموده بود، از درجه اعتبار ساقط است، معهذا طرفین متعاهدتین رضایت می‌‌دهند که از زمان امضای این معاهده هر دو بالسویه حق کشتیرانی آزاد در زیر بیرق‌های خود در بحر خزر داشته باشند.

دریای مازندران در گذر تاریخ

سخن از دریا یا دریاچه‌ای است مشهور که از گذشته‌های بسیار دور با نام‌های مختلف همواره مطرح بوده و ساکنان کرانه‌های نیلگون آن، رویدادهای تلخ و شیرین فراوانی را پشت سر نهاده‌اند. بر طبق نظریه برخی از زمین‌شناسان و جغرافی‌دانان، این دریاچه بقایای دریائی عظیم بنام تتیس بوده که پس از خشک شدن، دریاچه‌های متعددی از آن بر جای مانده که یکی از آنها همین دریای مازندران است. در میان اقوام گوناگون که در اطراف این دریا سکونت داشتند. ترک‌ها و خزرها و روس‌ها بیش از دیگران متعرض همسایگان خود بویژه ایرانیان می‌شدند و شواهدی در دست است که روس‌ها متجاوز از هزار سال پیش با کشتی‌های خود به کرانه‌های جنوبی و جنوب شرقی و غربی ایالات گیلان و مازندران و گرگان و ارّان به دفعات حمله‌ور می‌شدند و همانند دزدان دریائی به قتل و غارت و چپاول اموال مردم بیگناه پرداخته و به سرزمین خود باز می‌گشتند، آنها آرامشی را که قرن‌های متمادی براین دریا حکم‌فرما بود بر هم زده بودند، همین کاری که در سده‌های بعد پرتغالی‌های استثمارگر در مورد اقیانوس هند اعمال کردند.

در همین زمینه