|
آشکار و طبیعی است که هر مردمی، زبان‌شان را دوست دارند. این موضوع به‌ویژه نزد ایرانیان پررنگ‌تر است؛ چون آنان زبان فارسی را نه تنها زبانِ میانجی تیره‌های گونه‌گون ایرانی می‌دانند که با تلاش همه‌ی آنان این‌چنین نیرومند شده، بلکه آن را دربردارنده‌ی چکیده‌ی سده‌ها تلاش دانشی و آموزشی نیاکان خویش می‌شمارند که دارای ادبیاتی درخشان و حامل اندیشه‌های عرفانی والایی است و امروزه گوشه‌هایی از آن، دل بسیاری از جهانیان را تسخیر کرده است. هم‌چنین واژگان این زبان به‌علت دارا بودن پیشینه‌ای دراز، که هوده‌ی هزاران سال سوده خوردن واژگان کهن هستند، خود گنجینه و تاریخی از فرهنگ و زیست تبار ایرانی را به‌دست می‌دهند. از این‌رو، پاسداری از چنین یادگاری ارج گذاشتن به تلاش همه‌ی ایرانیان است و بهره بردن از چنین خوان گسترده‌ای، نخستین گام برای حضورِ نیرومندانه در جهانی به شمار می‌آید که هر کس باید – به‌پشتوانه‌ی تاریخ و فرهنگ و دانش خود - سهمی در پیشرفت آن داشته باشد.
با این اندیشه بود که فروزش بخشی را ویژه‌ی زبان ملی‌مان، فارسی، کرد. از سویی دیگر، چون ممکن است در نگاه برخی از خوانندگان، شیوه‌ی نویسش ما تازگی یا ابهامی داشته باشد، می‌کوشیم تا با تدوین شیوه‌نامه‌ای، ضمن تبیین نگرش خود در این‌باره، آن را به نقد و بررسی استادان و پژوهش‌گران نیز بگذاریم. نوشتار نخست این بخش - که دنباله خواهد داشت - در پاسخ‌گویی به چنین نیازی فراهم شده است. در انتظار خرده‌گیری‌ها و پیش‌نهادهای شما هستیم.
دبیر بخش زبان فارسی
محسن قاسمی‌شاد
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
|
